STOKPAARDJE

Ik berijd nogal wat stokpaardjes.
 

Dat oefenen ruimte geeft bijvoorbeeld, of dat liefde het belangrijkst is in het leven.
Dat verdriet en vreugde hand in hand gaan.
Maar ook dat de mens per definitie alleen is en dat dat een grote pijn is.
We doen heel veel om ons niet alleen te voelen.
We passen ons aan.
We willen samenvallen met de ander, met anderen, opgenomen zijn in een groter geheel.
We willen ondergaan in een gemeenschap, maar zien niet dat het behoren tot een gemeenschap slechts de illusie geeft niet meer eenzaam te zijn.
De eenzaamheid van het individu wordt vervangen door de afgeslotenheid van de (kleine) groep en in die zin door een meta-eenzaamheid.
Als we onze eigen eenzaamheid zouden kunnen omarmen, zou ons handelen niet meer voortkomen uit angst alleen te zijn en zouden we liefdevoller in het leven kunnen staan.

Mijn stokpaardjes zijn mij dierbaar.