LEVEN

Het leven als een reis, dat beeld spreekt mij aan.
Een reis die ik aanvaard, maar die niet vastligt.
Een tocht, waarin ik beslissingen neem , maar die niet mijn geplande route is.

Immers als ik zou denken dat alles wat in mijn leven gebeurt, een gevolg van mijn eigen handelen of nalaten is, dan onderschat ik de invloed van de ander, van de wereld en overschat ik mijn eigen zeggenschap.

Als ik het leven zie als een geschenk dat zich gaandeweg (!) ontvouwt, dat mij om reactie vraagt en reageren maar niet om 'sturing', dan, in dat geval, is leven een voortdurende verrassing, dan mag ik nieuwsgierig zijn en onbevangen.Mijn keuzes liggen dan niet van tevoren vast. Ik hoef niet alles te begrijpen en te weten om toch verantwoordelijk met mijn leven om te gaan.

Zou ik dat kunnen, zou het überhaupt kunnen: zo tegen het leven aankijken?

Elke dag opnieuw de wereld, het leven als nieuw ervaren, gelijk een pelgrim op een onbekende route?

klik hier voor meer weerKlank