de hand ligt doodstil
op het witte laken
geen been beweegt
het hart klopt
ik denk de razende gedachten
tot zand
in een woestijnstorm
dat langzaam
naar de bodem dwarrelt
maar bij de minste zucht
stuift het weer op
en raast het van oor tot oor
het lijf gaat op een zij
weer doodstil
onbeweeglijk
even
maar dan
een vleugje schuld
een vlaag schaamte
en weer gaat het zand te keer
tevergeefs schuil ik
voor de schurende korrels
©margrietlenglet2020
