BLOEM

Vanochtend las ik dit gedicht van J.C. Bloem (1887-1966)
Is het troost of schrale troost?
Voor mij is het een prachtig, pathetisch, pregnant portret
van het eindejaarsgevoel in sombere tijden.

 Het einde van ’t jaar

         

 De dagen tusschen Kerstmis en Nieuwjaar

 Zijn van een druk, die niet meer is te ontvlieden:

 Van al de ellende der vergane zwaar,

 En zonder hoop op wat de aanstaande bieden.

       

 En er is niets wat nog vertroosting heeft

 Dan één gedachte in deze doodsche tijden:

 Wat ook het latere te lijden geeft -

 Al wat men leed kan men niet weder lijden.

       

 Men staart door hoe lang al dezelfde ruit

 Naar smeltend ijs en mist en grauwe landen;

 Men doet het licht aan, sluit de wereld uit,

 En voelt nog meer de klem der kamerwanden.

        

klik hier voor mijn website