HET OOG VAN DE STORM

Ik heb altijd gedacht dat het in het oog van de storm rustig was.
Dat je daar kon blijven staan.
Dat je daar kon voelen dat alles om je heen in beweging is, terwijl je in rust bent.
Dat je daar kunt wachten tot de storm gaat liggen.

Nu schijnt dat prachtige beeld helemaal niet te kloppen.
In het oog van de orkaan is er nog steeds enorme beweging en kan je, al zou je het willen, helemaal niet stil blijven staan.

Toch houd ik vast aan dat beeld, want het helpt me.
Als ik me terugtrek in het oog, dan vind ik , soms met veel moeite, soms met weinig, rust.
Dan kan ik beschouwen wat er in mijn leven aan de hand is, zonder dat ik me door de emoties van het moment laat mee voeren. Dan kan ik zien dat er reden is tot verdriet, vreugde, boosheid en angst en tegelijkertijd mezelf overeind houden.
Ik kan de emoties bij mezelf houden en niet aan anderen toeschrijven.
Ik kan zorgvuldig kiezen, vanuit die kern, wat ik toon en hoe ik me uit.
Ik kan voelen dat iets niet gezegd moet worden omdat ik daarmee in de storm raak.

Daar, in het oog van de storm, kan ik me laten leiden.
Laten leiden door de liefde voor alles wat is.

klik hier voor meer weerKlank