KWIJT

Twee keer in mijn leven zijn mijn zakken gerold.
Op zestig jaar valt dat eigenlijk best mee, toch?

Maar het aantal keren dat mijn hart in mijn keel schiet
omdat ik mijn portemonnee kwijt ben, is vele malen groter.
Zenuwachtig graaien mijn vingers in mijn tas, ik ren naar de kapstok, struikel naar mijn fietstas, hol door het huis en
vind hem uiteindelijk op mijn bureau of in de keuken.
Het kost weer even om mijn hartslag te laten zakken en mezelf gerust te stellen.

Ach ja: een mens lijdt vaak het meest, door het lijden dat hij vreest.

Klik hier voor meer weerKlank