TOVERKIJKER

Laatst had ik hem ineens in mijn hand.
In een grote Franse weilandwinkel tussen de emmertjes met schepjes en de verantwoorde kinderboeken in. Ik herinner me dat ik hem voor elke verjaardag vroeg en nooit kreeg, omdat mijn moeder het geen speelgoed vond. En daar had ze misschien wel gelijk in. Je kan er tenslotte alleen maar door kijken en er een beetje mee rammelen.
Wat mijn moeder niet aanvoelde, is dat ik met het kijken door de kaleidoscoop telkens opnieuw niet alleen een plaatje maar een hele wereld zag. Alle gekleurde facetten in een steeds nieuw perspectief. Nu eens overheerste het blauw, dan het rood, dan weer zag ik even zilver of goud.
Soms had ik spijt dat ik te snel draaide: dan was een bepaalde kleurenpracht alweer voorbij voordat ik er echt naar gekeken had. Een andere keer bleef ik doodstil zitten om zo lang mogelijk te genieten.
Elk beeld opnieuw een eigen schoonheid.
Zo de ander en mijzelf zien: een voortdurend veranderende weergave van alle aanwezige facetten.
Ik kan daar geen genoeg van krijgen.

klik hier voor meer WeerKlank