PARADIJS

Bij het laatste lied dat ik zong, klom mijn kleindochter via mijn rokken in mijn armen.
Het hele concert had ze met een ernstig gezicht zwijgend op haar moeders arm doorgebracht.
Terwijl de pianiste de eerste akkoorden speelde, nestelde ze zich stevig tegen mij aan. Even aarzelde ik of ik door zou gaan, vanwege de aard van het lied dat op het program stond.
Maar haar springlevende, kerngezonde lijfje maakte dat ik Der Tod und das Mädchen met een nooit eerder gevoelde intensiteit zong.
Het geluk van het leven in mijn armen, het verdriet om de vergankelijkheid in mijn hart.

klik hier voor meer WeerKlank